“กาขี้โอ่กับขนนกที่ยืมมา” เป็นนิทานที่สอนให้เราปลูกฝังการยอมรับตนเองอย่างแท้จริงและชื่นชมคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของเรา มันเตือนเราว่าคุณค่าที่แท้จริงของเราอยู่ที่การเป็นของแท้และการคงไว้ซึ่งตัวตนที่แท้จริงของเรา แทนที่จะแสวงหาความถูกต้องด้วยการลอกเลียนแบบหรือวิธีผิวเผิน
นิทานอีสปเรื่องกาขี้โอ่กับขนนกที่ยืมมา
ในป่าที่มีชีวิตชีวา มีนกอีกาตัวหนึ่งอาศัยอยู่ อีกาตัวนี้หลงใหลในทุกสิ่งที่แวววาวและเป็นประกาย มันมักจะเสาะหาสิ่งของแวววาวเพื่อเพิ่มเข้าไปในคอลเลกชั่นของมัน วันหนึ่งขณะที่สำรวจ อีกาไปสะดุดกับขนนกยูงที่ตกลงมาที่พื้น นกอีกานั้นหลงใหลในความงามอันเปล่งประกายของมันในทันที และตัดสินใจที่จะทำให้มันเป็นส่วนหนึ่งของขนนกของมันเอง
In a lively forest, there lived a jackdaw. This particular jackdaw was captivated by everything shiny and sparkly. It would often search for glittering objects to add to its collection. One day, while exploring, the jackdaw stumbled upon a peacock’s feather that had fallen to the ground. The jackdaw was instantly enamored by its radiant beauty and decided to make it a part of its own plumage.
นกอีกาวางขนนกยูงอย่างภาคภูมิใจท่ามกลางขนสีหม่นและธรรมดาของมัน มันชื่นชมเงาสะท้อนของมันในสระน้ำที่อยู่ใกล้เคียง ชื่นชมกับความงดงามที่เพิ่งค้นพบ ขณะที่มันเดินไปรอบๆ นกตัวอื่นๆ สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของมันและเริ่มชื่นชมความสง่างามของนกอีกา
The jackdaw proudly placed the peacock’s feather amidst its dull and ordinary feathers. It admired its reflection in the nearby pond, reveling in its newfound splendor. As it strutted around, the other birds noticed its transformation and began to praise the jackdaw’s magnificence.
อย่างไรก็ตาม นกยูงที่สูญเสียขนไปข้างหนึ่ง สังเกตเห็นการเลียนแบบอีกาและไม่พอใจ นกยูงเผชิญหน้ากับอีกา ชี้ให้เห็นความโง่เขลาของมัน และย้ำเตือนว่าความงามที่แท้จริงนั้นยืมหรือได้มาไม่ได้
However, the peacock, who had lost one of its feathers, noticed the jackdaw’s imitation and was not pleased. The peacock confronted the jackdaw, pointing out its foolishness and reminding it that true beauty cannot be borrowed or acquired.
อีการู้สึกละอายใจและละอายใจ จึงถอนขนนกยูงออกและกลับคืนสู่สภาพเดิม
The jackdaw, feeling ashamed and embarrassed, removed the peacock’s feather and returned to its original appearance.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การพยายามเลียนแบบหรือยืมคุณสมบัติหรือทรัพย์สินของผู้อื่นอาจนำไปสู่ความอับอายและสูญเสียอัตลักษณ์ของตนเอง”
- ความงามที่แท้จริงมาจากภายในและไม่สามารถทำได้ด้วยวิธีเลียนแบบหรือผิวเผิน
- เป็นการดีกว่าที่จะเป็นตัวของตัวเองและซื่อสัตย์ต่อตนเองมากกว่าพยายามเป็นคนอื่นหรืออย่างอื่น
- ความชื่นชมและความเคารพที่แท้จริงนั้นมาจากความจริงใจและการยอมรับในคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง
“Trying to imitate or borrow someone else’s qualities or possessions may lead to embarrassment and a loss of one’s own identity.”
- True beauty comes from within and cannot be achieved through imitation or superficial means.
- It is better to be authentic and true to oneself rather than trying to be someone or something else.
- Genuine admiration and respect are earned through sincerity and embracing one’s own unique qualities.
นิทานเรื่องนี้เป็นเครื่องเตือนใจถึงหลุมพรางแห่งความฟุ้งเฟ้อและความสำคัญของการโอบรับตัวตนที่แท้จริงของเรา มันสอนเราว่าการแสวงหาการตรวจสอบจากภายนอกหรือการพยายามเลียนแบบผู้อื่นจะนำไปสู่การเติมเต็มชั่วคราวและความผิดหวังในที่สุดเท่านั้น
ด้วยการเรียนรู้จากความพยายามที่ผิดๆ ของนกอีกาในการค้นหาความงาม เราสามารถพยายามยอมรับความเป็นปัจเจกของเราและตระหนักถึงคุณค่าโดยธรรมชาติของการเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง